Gündüz Yüzlü Kadın

Herkesin bir hikayesi olduğu gibi,

Onda da bir tane vardı tabi.

Sevdiğim bir şarkıya yakıştırdım gözlerini,

Gündüz yüzlü kadın, diye andım onu.

Tuvalete gidip ellerimi yıkardım sürekli,

Ellerim üşüsün, tutsun diye.

Kalabalık olurduk bazen,

Hep o konuşurdu,

Güzel de konuşurdu.

Ben dinlerdim.

Masanın altından elimi tutardı.

Sohbetin ortasında,

Kelimelerinin ortasında,

Parmaklarını gezdirirdi parmaklarımda.

Başkasıyla konuşuyorum ama,

Ellerin,

Ellerin! Derdi bana.

Sevmek için yaşardı bizim gündüz yüzlü kadın.

Çok da güzel yaşardı.

Yaşarken, yaşatırdı.

Gülümser, ısıtırdı.

Kırmamaya çalışırdı ne olursa olsun,

Çünkü bir zaman,

Çok kırılmıştı.

Böyle erken büyüdüğünden,

Hep çocuk kaldı.

Hep çocuk kaldığından,

Kireç tutmaz hayalleri vardı.

Ne bir boyama kitabı, ne tek boynuzlu at,

Bizim gündüz yüzlü kadın,

Biraz farklı bir ufaklıktı,

Nefes almak istedi sadece.

Tek hayali, bedeldi dünyanın tamamına.

Nefes al, gündüz yüzlü kadın.

Bir sen değersin geceme,

Bir sen aydınlatırsın geçmişi,

Bir sen yardım edersin karanlıkta kaybolan,

Kumandalı arabamı bulmama.

Gel, gündüz yüzlü kadın.

Bir hayal buluruz elbet bana da,

Bakarsın beraber nefes alırız.

Kal, gündüz yüzlü kadın.

Ben kalmadı bende,

Sen kal.